Le Brian De
Vale agus Séamas Ó Neachtain
17 Feabhra – An Tríú Contae is Tríocha
Tá
léim Dhroichead na nAlt caite againn. Ba léir ón turas aréir gur chóir cead a
thabhairt do Astoria, an baile draíochta ar bhruach na hAbhann Thoir, ba chóir
cead a thabhairt dó chun an tríú contae is tríocha de chontaetha na hÉireann a
thabhairt air féin…
Thosaigh
mé an oíche i gcontae Ros Comáin le pionta téagartha ag
Fleming’s Bar ar aibhinne 30 agus sráid 34.
Pionta breá sa teach tábhairne sin, atá i
seilbh agus faoi chúram Kitty Fleming agus a iníne Diane (lena d’fhás mé
aníos). Bhí na
mná uaisle seo as láthair, ach d’ólamar dá sláinte agus do Ros Comáin. Cé gur ól mé pionta le fear as Maigh Eo
cheana féin oíche Dhéardaoin, ní raibh sé de cheart agam imeacht ón teach seo
gan scairt "Up the field
Mayo!!!" a ligean in ómós do bhunaitheoir an tí seo, Mr. Fleming, nach
maireann. Bhí sé de nós aige, nuair a
bhí mé i mo bhuachaill, sinne go léir a thógáil leis go dtí an Pháirc Ghaelach
sna Broncs, chun foirne ionúine Mhaigh Eo a fhéachaint
agus iad ag imirt ansin ar an deireadh seachtaine. Níl aon rud eile ann mar a bhíodh againn,
agus carr lán de bhuachaillí Meiriceánacha de bhunadh na hIodáile, na Spáinne
agus na hÉireann (le tuismitheoirí as contaetha eile) ag gáir in éindí "Up
Mayo"!!! Cén fáth? Mar go raibh gean againn go léir do Mr.
Fleming agus a theaghlach…Aon uair go raibh éinne ina
láthair, mar pháiste nó mar fear óg ina theach tábhairne, cheapfaí gur in
Éirinn a bhíothas. Bhí
sé ard dathúil folláin, agus bhí blas aige chomh tiubh le portach. Fear bródúil as Maigh Eo
ab ea é, agus bhí grá aige do na páistí sa chomharsanacht. Chonaic mé cúpla seanghrianghraf
de sa teach tábhairne ó na seanlaethanta. Ach ní fhaca mé an
ceann mór dubh agus bán de ón am go raibh sé ina dhornálaí. Dúirt an cailín
taobh thiar den bheár liom go gcuirfeadh sí a thuairisc. Is cuimhin liom go raibh dealramh air mar a
bheadh sé as an scannán "The Quiet Man" agus
bhíodh sé crochta ar an mballa sa sean teach tábhairne. Ó thús, bhíodh an teach
seo suite ar sráid 38 agus Broadway. Is
siopa grósaera Cóiréach anois é sin, áit ina bhfuair
mé mé féin níos déanaí, tar éis cúpla
Ba
é the Glen Oaks an chéad stad eile dom. Tá sé ar aibhinne 30 agus sráid 37, nó i
gcontae Sligigh, ba chóir dom a rá. Nuair a bhí mé ansin ag
ól pionta, bhain mé sult as comhrá beirte taobh liom. Beirt fhear agus blas tiubh na hÉireann ar a gcuid cainte, ag caint faoi – baseball. An cluiche is
Éireannaí… Bhí siad ag
plé an scannail faoi Roger Clemens agus na stéaróidigh, agus thaitin sé go mór
liom an méad eolais a bhí acu faoin gcluiche (i bhfad ní ba mhó ná atá agamsa!). Thaitin tuin cainte an fhir óig, agus na heascainí lena raibh sé breactha, thaitin sin liom go mór
mhór - "George Mitchell know's fook all about baseball but to his credot
he tried to help
Maidir
liom féin, ní chuirim ‘fookáil’ suim sa chluiche corr, agus féachaint go raibh mé dírithe ar mo
bheith in Éirinn ar feadh na seachtaine seo, ní ghlacfainn leis seo. “Gabhaigí mo leithscéal, an
as Éirinn sibh?” D’fhreagair siad
mé gurb amhlaidh, agus thosaigh an comhrá… Ba é Patrick Donohoe
as Sligeach é an chéad duine, agus bhí fear níos sine
ab as Baile Átha Cliatha mar leathbhádóir aige.
Chonaic seisean gur shínigh duine “The Dubs” Dé
hAoine. Bhain
siad an-taitneamh as mo thionscadal agus dhírigh siad mé i dtreo áiteanna eile. Ní raibh aon am caite amú agam sular imigh mé
chuig mo chéad chontaetha eile.
An chéad teach tábhairne eile, fuair sé an duais mar an áit
ina raibh an scata Éireannach ba éagsúla, an dara bliain as a chéile. The Irish Rover an
t-ainm atá air. Áit an-deas fáilteach
atá suite ar sráid 38 agus aibhinne 28, a bhí mar mhianach óir do dhuine mar
mise ag iarraidh daoine as gach cearn d’Éire a fháil, agus taitneamh a bhaint
as pionta agus roinnt comhrá. Ba as Cill
Chainnigh é an chéad duine a shínigh mo leabhar, fear
an tí darb ainm Jerry Cass. An chéad duine eile, don athuair, ba ea cailín tábhairne óg
darb ainm Maria McCogue, as Muineachán…Bhuail mé léi
don chéad uair ar mo thuras seo anuraidh.
Ní leor go bhfuil sí go hálainn, ach is
Gaeilgeoir cairdiúil í, freisin! Nuair a
bhí sise do mo leabhar a shíniú, ghlaoigh spéirbhean eile, a raibh scata fear
óga móra timpeall uirthi, ghlaoigh sise orm “An tusa an duine faoina léigh mé
ar r-phost a bhí chun raimil óil a dhéanamh chun
bualadh le duine as gach contae in Éirinn?”
Mar a tharla, Ciara ab ea í (tá súil agam go bhfuil an
t-ainm ceart agam), a bhíonn ar an gclár nuachta Éireannach “Out of Ireland”,
agus mura mbíonn sí os comhair na gceamaraí i gcónaí, ba chóir go mbeadh! Táim cinnte go mbeadh lucht féachana i bhfad
ní ba mhó ann, ar a laghad i measc na bhfear
heitrighnéasach!
Chuir
sí faoi deara dá cairde mo leabhar a shíniú, agus ghabh Paul Burns as contae an
Dúin an rosc “Up Down” cáiliúil dúinn…Bhí roinnt daoine eile ann as contaetha a
bhí sa leabhar agam cheana féin. Ba
an-chabhrach dom duine díobh, bean óg as Tír Eoghain,
atá ina díoltóir biotáille. Faraor,
chaill mé a r-phost sa “cheo Éireannach” a thosaigh
chun bailiú timpeall mo cheann an oíche seo.
An chéad stad eile ab ea McCarrey
and Burke’s, ach ní raibh fiú Éireannach amháin sa teach. D’ainneoin sin, bhí pionta
breá agam leis an mbuachaill tábhairne flaithiúil sin, Jimmy Carone.
D’inis seisean dom faoi Ghaillimheach
a bhíonn ar dualgas ann i rith na seachtaine.
Bhí comhrá breá agam le beirt as an Ungáir, agus bhí argóint spraíúil
againn faoi stair, bhunús agus ábhar na Magyar agus a
dteanga. Bhí stair an tí thábhairne ag
duine díobh, agus bhí sé ag teacht go dtí an beár seo le 35 bliain, fiú nuair a
bhí an teach ní ba fhaide anonn ar an sráid.
Cá bhfios nach dtiocfainn ar ais chun cuairt a
thabhairt ar an nGaillimheach, mura mbíonn Gaillimh
agam roimh dheireadh na seachtaine.
Bhog
mé ar aghaidh go Veronica’s Bar ar aibhinne 36 agus
sráid 34. Bhí an cailín tábhairne céanna
ann a bhí ann nuair a thug mé cuairt ar an áit anuraidh, dalta ollscoil Baruch
agus an t-airgeadas mar phríomhábhar aici. Monica is ainm di,
agus is bean dheas as an bPolainn í. Tá
súil agam go n-éireoidh léi i saol an airgeadais, agus go n-éireoidh sí saibhir
go leor. Cé
nach raibh sí ina hionadaí do lucht na Polainne in
Éirinn, d’ólamar slán don úinéir, Veronica Devine. Is as contae Fhear Manach
ise.
Tháinig
uabhar ar chustaiméir ag an mbeár as na ceisteanna a
bhí mé ag cur ar an gcailín tábhairne, agus as mo iarraidh uirthi mo leabhar a
shíniú. “Cé hé an
duine seo? Sílim go bhfuil sé lán de
chac. Cén fáth go bhfuil an t-eolas seo uaidh?
Níl aon chiall leis seo. Ní chreidim gur raimil
óil gan chealg é seo…” Mhínigh mé dó gur
tógadh sa chomharsanacht mé, agus go mbainim taitneamh as an saghas seo comhrá
mar a bhí ar siúl idir mise agus eisean, agus gurb é sin mo thuiscint ar
Nua-Eabhrac, go mbím in ann bualadh le daoine as gach cearn den domhain agus
beoir agus comhrá a roinnt leo. Fíorfhear Astoria ab ea é, nach raibh leisce air a
thuairimí a nochtadh, agus féachaint go n-aithníonn ciaróg ciaróg
eile, bhí comhrá lách againn le tamaillín.
Ach más cosúil liomsa é, agus tá a fhios agam go bhfuil sé, GEALLAIM GO
BHFUIL SÉ AMHRASACH FÚM GO FÓILL!...
Ní
raibh ach Éireannach amháin eile sa teach sin, fear óg
as Tiobraid Árann, agus féachaint go raibh mé ansin cheana, lean mé ar aghaidh… Ba é an chéad stad eile ná Doyle’s Corner, cúinne
a thaitin go mór liom agus mar a d’ól mé mo chéad dheochanna nuair a bhí mé timpeall
16 bliain d’aois. Ag
an am sin, ba theach tábhairne Iodálach é ar a thugtaí Mama’s. Bhíodh sé de nós ag
Mama cead a thabhairt dúinn i gcónaí ól ansin ar an oíche Aoine agus ar an
oíche Shathairn. Ba
áit spraíúil chairdiúil í. Bhí
nós aice bia a thabhairt dúinn ar
Molto laboro -molto
denaro-
molto amore molto scuolore-
MOLTA
MERDA- E LA STESSA COSA!!!
Mórán
oibre, mórán airgid –
Mórán
grá, mórán staidéir –
Mórán
caca asail, tá siad go léir mar a chéile!...
Maith
go leor, ní Shakespear sin,
ach is fuath liom Béarla agus ghlacfainn le dánta Iodálacha na coismhuintire mar a bhíodh ag Mario am ar bith. Seo raimil óil sna
tithe tábhairne Éireannacha, cibé ar bith.
Ar aon nós, an buachaill tábhairne a bhí ar
dualgas, ba as an Chabhán é. Thug sé
pionta breá dom agus d’inis sé dom go mbeadh Brendan
as Ciarraí ann i gceann uair an chloig, agus sin mar a tharla. Um an dtaca sin, bhí
mé ar meisce. Shínigh Brendan mar a rinne sé anuraidh, ina ionadaí dá chontae dúchais,
ríocht mo shinsear féin, Ciarraí. Bhí
úinéir an tí as láthair, ach shínigh fear an tí ina
ionad ar son contae an Chláir.
Chuaigh
mé ar fán thíos go McGloghlin’s. Is é Mike McGloghlin
as Iarmhí úinéir agus bainisteoir an tí seo. Bhí pionta breá eile agam, agus bhuail mé le
Meiriceánach cairdiúil de bhunadh na hAlba a bhain
taitneamh as mo lorg agus a dúirt gur thuig sé mo thriail mar mhúin na
hAlbanaigh do na hÉireannaigh conas a ól.. Bhuel, chun
líne a thógáil ar iasacht ón scannán The Quiet Man, “If you knew your country’s
history…” Is Ceiltigh iad na hAlbanaigh, agus tháinig a sinsir as Éirinn. Sa sraith faoi
phobal labhartha an Bhéarla, scríobh Churchill faoi ‘na hAlbanaigh, nó na
hÉireannaigh mar ba chóir a thabhairt orthu, mar is as Éirinn iad’… ‘Sé sin an t-aon rud
amháin, is dócha, gur scríobh nó go ndúirt an fear beag ramhar sin lena n-aontaímse!
Agus
an pionta ardaithe agam, bhuail mé le mo dheartháir Mike chun cúpla Coors Light
a ól ag a theachsa, agus ansin shiúlamar go contaetha Corcaigh
agus Laois – Cronin and Phelan’s, mo dara seoladh baile. Chuir an sár-dhraíodóir Dave Cremin, as cathair Corcaigh, agus an tábhairneoir is fearr
in Queens b’fhéidir, chuir sé Guinness ar an mbord os ár gcomhair agus meangadh
gáire air. Tá dara post ag Dave ag déanamh seónna agus cóisirí agus gach saghas
imeachta, agus is seoid é. Má bhíonn gá
agat le draíodóir chun siamsaíocht a dhéanamh do
phaistí nó do dhaoine fásta, is é Dave an fear ceart. An t-aon draíocht a
rinne mé féin ná go ndearna mé an méad sin beorach imeacht as radharc…
Ghlac
an t-úinéir Mike Peacock seilbh de Cronin and Phelan's
blianta ó shin. Ba as Ciarraí agus
Tiobraid Árann iad na hiarúinéirí. Is é tábhairne na
háite dom é, an áit seo. Chuaigh mé go
dtí an teach seo le mo lucht tionlactha an oíche roimh
lá mo phósta, chun glincín deireanach mar fhear díomhaoin a ól. Phós mé timpeall an chúinne ag an séipéal Most Precious Blood. 21 bliain níos déanaí, táimid pósta go breá
sásta fós, agus mar sin, is dócha go bhfuaireamar beagán den ádh Éireannach ón
gcomharsanacht seo.
Shiúlamar
amach os comhair Bloomberg’s Lounge, agus bhí cailín óg ann
faoin spéir i measc na gcaiteoirí tobac ar an oíche fhionnuar seo, a dúirt liom
gur chuala sí faoi mo lorg seo, agus d’fhiafraigh sí díom an raibh Aontroim
faighte agam fós. B’amhlaidh nach raibh,
agus mar sin bhí mé go breá sásta siúl ar ais isteach léi agus a síniú a fháil. Ó bhuel,
pionta eile le do thoil…
Ba
mhian le mo dheartháir bia Meicsiceach, ach bhí sé ag fanacht agus ag caint le
scata dá chairde, agus mar sin, chuaigh mé ar aghaidh gan é go dtí an bialann
iontach atá ar sráid 38 i gcóngair Broadway, agus d’ól mé cúpla Corona fad agus
a bhíodh a bhéile á ullmhú. Is bialann
fíormhaith é, ach de ghnáth, ní théim ach go dtí an
beár i gcúl an tí, mar a mbíonn na hoibreoirí Meicsiceacha nach bhfuil ar
dualgas ag bailiú. An timpeallacht
chéanna agus a bheadh i dteach tábhairne Éireannach, ach amháin go bhfuil Vincente Fernandez ar an júcbhosca,
seachas na Wolfe Tones. Saolréim leanúnach
is ea a leithéid seo, mar gheall ar an mborradh ar an inimirce as Meicsiceo
agus imeacht na nÉireannach mar gheall ar athruithe sa
gheilleagar. Beidh na
pubanna Éireannacha ag aistriú go cantina
Meicsiceacha. Fadhb ar bith, mis hermanos, tá
Spáinnis agamsa, is breá liom Corona agus bainim taitneamh as rís chomh mór le
prátaí…Leanfar an saol leis, agus rachaidh an damhsa ar aghaidh, buíochas le
Dia – agus is fearr liom an rince Laidin!
Pé
scéal, rinneamar an stad riachtanach ag an bPíotsaria
Turcach 24 uair an chloig mar a sheinneann an t-úinéir mo ghiotár, agus béicim
cúpla amhrán ranchera
dá fhoireann Meicsiceach agus do na straigléirí agus iad ag dul abhaile ó shaolréim na dtithe tábhairne…
Is
breá liom